بدسوادی و کم سوادی دوچندان خطرناکتر از بی سوادی است. چرا که فرد بیسواد چیزی برای ارائه ندارد و حرف هایش مورد توجه نیست که کسانی را به خطا بیندازد، اما از انجا که افراد بدسواد و کم سواد از اصطلاحات علمی استفاده میکنند و ژست آکادمیک به خود میگیرند قادر خواهند بود افرادی را تحت تاثیر قرار بدهند و گاهی قشر خاصی را به اشتباه جهت دهی کنند. البته تاثیراتی به این وسعت مدنظر من نیست و مقصود من در دایره ای به کوچکی خود شخص ، جمع خانواده و دوستان محدود میشود.
یکی از پدیده هایی که به بدفهمی منجر میشود تکه خوانی های تلگرامی است ، کانال هایی که شاید ادمین هایی موجه داشته و مطالبی با منابع معتبر هم در آن قرار داده شود، اما در پایان مخاطب جز به توهمی از دانش دست پیدا نخواهد کرد. شخص جملاتی پراکنده از فلاسفه و اندیشمندان بزرگ را میخواند و کم کم به این باور میرسد که به اندازه ای میداند که نیازی به تحصیل کردن و خواندن کتوب و آثار کامل این افراد ندارد.
این معضل تا اینجا با تمام آسیب هایش قابل بی اعتنایی است ،اما مشکل اساسی از جایی شروع میشود که من بخواهم با این ذهن پر شده از تک جمله ای های تلگرامی اظهار نظرهایی قاطع بکنم و دوستان و خانواده ام را تحت تاثیر قرار بدهم. تاثیری که در اکثر قریب به اتفاق جز خط دهی اشتباه چیزی نخواهد بود.
برای با سواد شدن و دانستن راهی جز مطالعه مستمر وجود ندارد، مطالعه ای که هر چه در آن فرو بروید اظهار نظر هایتان را با آهستگی و احتیاط بیشتری بیان کنید مطالعه ای که شما را به درجه ای برساند که متوجه شوید هیچ گاه هیچ کس جواب تمام سوال ها را نمیداند و نخواهد دانست و هیچ تئوری وجود ندارد که همه چیز را قاطعانه توجیه کند. در یک کلام شما به جایگاهی میرسید که میدانید که هیچ نمیدانید و علوم با تمام اهمیت و صحت موقتیشان روزی منسوخ خواهند شد.
امیر.محسن.ابادی