همیشه نگاه کردن به عکس های قدیمی ام یک حس بدی دارد، یک جورهایی گذشته را دوست ندارم ،یاد حماقت و حرف و کارهای تهی ام می افتم. دلم نمیخواهد یک ثانیه به عقب برگردم که مثلا فلان کار را نکنم ، نه، این عملِ عبث و پوچی است.
اگر قرار به برگشتن باشد باید کل زندگی ام را بَک بزنم بعد از نو زندگی کنم و قطعا باز هم باید دوباره برگردم عقب آنقدر عقب که دوباره زندگی کنم.چرا!؟ چون درستی نسبی ست و باز هم بهتر از این میشود که بشود و باز هم و باز هم و همچنان باز هم...
پس چه فایده ای دارد که دلم بخواهد به عقب بازگردم وقتی این خواستن از پس تجربه های یک زندگی است و برگشتن و از نو زیستن خود یک زندگی مجزا است با تجربه ای مجزا و نتیجه ی یک تجربه، هوس زندگی کردنِ از نو است...
تا به حال نشده پس از تمام کردن هر برگ از کتابی بر افروخته نشوم و افسوس نخورم،افسوس که نمیدانستم...
نگاه کردن به عکس های گذشته ام همین ندانسته های گذشته را به یادم می آورد و یک جورایی گذشته را دوست ندارم...
امیر.م
زندگی کردن سخت است،اینکه بی اختیار بیایی و انتخابی در کار نباشد،اینکه آزاد نباشی برای قبول آمدنت ،اینکه کسی نپرسد میخواهی برو نمیخواهی نرو .
اما سخت تر از این ها زیستن کنار کسانی است که با وجود اسارت خود در جبر طبیعت،همین آزادی شخصی ات را بگیرند، جای ات بیندیشند،جای ات تصمیم بگیرند،جای ات لذت ببرند و اگر اعتراض کنی جای ات را پر کنند.
امیر.م
ندانستن آغاز آموختن است...
دقیقن همان زمانی کتابی را برمیداریم که باور کرده ایم نمیدانیم اش، یقین کرده ایم خلاء ای درونمان هست که آزارمان میدهد،
و این ندانستن با اینکه فعلی منفی ست ولی بار منفی ندارد! مادامی که خودمان کاشف اش باشیم. نشان به آن نشان که بسیار هستند نمیدانند که نمیدانند و باد غرور در گلو می اندازند و... بگذریم...
ندانستن و فهم این موضوع نه تنها بد نیست بلکه احتمالا اشتیاق به آموختن را به وجود خواهد آورد و حتی اگر برایمان مهم نباشد که نمیدانیم کمترین تاثیری که دارد از خودپسندی بی علت بازداری خواهد نمود.
به طور کلی اعتراف ضعفمان ما را به سمت برطرف کردن آن پیش میبرد و این موفقیت آفرین خواهد بود.
ندانستن آغاز آموختن است...
امیر.م