هیچ جنگی به پایان نمیرسد مگر اینکه متخاصم غرامت این نزاء را بپردازد.این غرامت میتواند به هر شکلی که طرف مقابل را راضی کند باشد گاهی با پرداخت پول یا دادن امتیاز و حتی یک عذرخواهی.در غیر اینصورت شاید به شکل ظاهری آتش بسی بین دوطرف اعمال بشود اما اعتمادی ایجاد نخواهد شد و رابطه این دو با هم شکننده میباشد.
اگر یک رابطه دچار مشکل بشود و در این بین شخص آسیب روحی و یا جسمی ببیند ،تا زمانی که طرف اعمال کننده این آسیب هزینه ای برای ترمیم ارتباط پرداخت نکند احساس بد شخص آسیب دیده به طرفش باقی خواهد ماند. گاهی پس از یک درگیری لفظی و یا لمسی مهاجم با یادآوری اهرم های فشاری که موجب ادامه رابطه خواهد شد طرف مقابل خود را ناگزیر به بازگشت به خود میکند و از زیر غرامتی که باید به خاطر آسیبی که به فرد زده شانه خالی میکند.غرامتی که دراکثر روابط عاطفی و خانوادگی بیش ازقبول تقصیر و عذرخواهی نخواهد بود.
در موارد زیادی از این دست بازگشت های اجباری، به فرد آسیب دیده پیشنهاد بخشیدن میشود و او هم به گمان خود طرفش را بخشیده اما هیچگاه نمیتواند توهین به خود را فراموش کند و وجود خود را پوچ و قربانی شده می انگارد.
بخشیدن یک طرفه راه حل نیست بلکه توجیهی کوتاه مدت است.این کوتاهی تا زمانی خواهد بود که دومرتبه از همان شخص مورد هجوم قرار بگیرد و باز هم مجبور به بخشیدن باشد. پیشنهاد میکنم در چنین موقعیت هایی طرفتان را نبخشید بلکه موضوع و یا حتی شخص را از دایره توجهات خود دور و فراموشش کنید . در اینصورت نه از حق خود به عنوان یک انسان ازاد و با عزت نفس گذشته اید و نه اهرم ها به شما فشار اورده اند.
امیر.م